Henrik Hellberg ontwikkelde een drie-dimensionale reflexzonetherapie. Basis was de klassieke reflexzonetherapie, maar hij voegde er een nieuwe dimensie aan toe. Bij deze therapie worden de voetzolen denkbeeldig tegen elkaar geplaatst om zo de reflexpunten te lokaliseren. Er wordt ervan uit gegaan dat er geen lege ruimtes zijn in de energetische structuur van de voet, iedere laag correspondeert met een structuur in het lichaam. Door de voetzolen tegen elkaar te plaatsen wordt er een embryonaal beeld gevormd, de binnenste laag is dan het maagdarmkanaal-, gevolgd door spier-, skelet- en als laatste de huidzones.
Bij het toepassen van deze techniek zit de therapeut meestal naast de cliënt, daarbij soms met de rug naar de cliënt. Verder worden de handen anders ingezet: er wordt met twee handen tegelijk gewerkt en de vingers worden ingezet, terwijl de duim een meer ondersteunende functie heeft.
Wordt de techniek met harde druk toegepast tot het punt waar de limiet wordt bereikt die de cliënt kan verdragen, creëren we een fysiologische en orgaan georiënteerd effect. Men zou kunnen zeggen dat het orgaan hierdoor uit zijn “niet goed functioneren wordt gelift” – wordt getriggered. Aan de andere kant wordt er gewerkt met een lichte druk – welke gedeeltelijk werkt met het omringende energieveld van de voet – dan heeft dat een helende impact. Deze techniek is gebaseerd op de wet van Arndt-Schultz: zij zeggen dat lagere stimulatie – lichte druk – ondersteunend werkt voor de innerlijke levenskracht en dat het tegendeel geldt voor sterke stimulatie – harde druk – die de levensenergie blokkeert.